0 Opmerkingen
Zon, zee, zand en een hoopje gepensioneerden uit Benidorm die zich een heel weekend afvragen waar die ‘zottekes op hun dikke banden’ eigenlijk mee bezig zijn. Kortom, topweekend.
Voor deze eerste race van het seizoen zijn er 2 mogelijkheden; - De CCBR-full gaat over 4 dagen en bevat een extra tijdrit - In de CCBR-half voert men enkel strijd op zaterdag en zondag Nog erg vroeg op het seizoen en eigenlijk in voorbereiding naar m’n échte doel (Joberg2c) besluit ik het beperkt te houden en te opteren voor de halve menu. Het trainingsschema wordt niet speciaal aangepast (geen extra rust) maar de algemene form is best ok. On verra bien. Een bijkomend praktisch voordeel is het feit dat ik vrijdag kan heenvliegen, en zondagavond laat opnieuw thuis ben. Geen volle werkdag hoeven te missen, joepie! - Sarcasm In vogelvlucht van Charleroi naar Alicante, huurauto ophalen en koers zetten richting Altea. Het officiële Cap Negret hotel verbonden aan de race ligt op een klein uurtje van de luchthaven. Hier kan ik me aanmelden en ontvang ik een leuke goodiebag met sweater, honing, sportdrank, racenummer en extra informatie m.b.t. het parcours. Zelf logeer ik een 10-tal km verder in Calpé omdat Cap Negret reeds volzet was. Om 22u00 passeer ik daar nog snel het buffet voor wat pasta en monteer ik mijn MTB nauwgezet (dat dacht ik toch...) Day 1 Zaterdagochtend vroeg wakker. Gezonde adrenaline maakt dat ik een uurtje voor de start reeds helemaal vertrekkensklaar sta. Voor zover ik het ratelende Spaans van de omroeper kan ontleden ‘No hables ingles’ zal de 4-daagse eerst van start gaan per categorie, gevolgd door de weekend race. De organisatie is niet erg strak waardoor de eerste deelnemers 20 minuten later vertrekken dan gepland. Tegen de tijd dat wij aan de start mogen postvatten zijn er reeds een 600 mountainbikers vertrokken. Het zal op de talrijke en smalle singletracks enorm wat kunst en vliegwerk vergen om een groot deel van de voorgangers te passeren. Geen neutrale zone in deze wedstrijd. Een fluitsignaal geeft de start aan en we stormen met 350 op ons einddoel af. Ik kan al snel op de 2de rij postvatten. De eerste 25km gaan in stijgende lijn. 5km in de race start de natuurlijke schifting en komen velen tot het besef dat de benen toch niet zo sterk zijn dan gehoopt. Er vallen slachtoffers en een dikke 30 min later blijven we over met een kleine kopgroep van 10 personen. De startklim loopt over iets bredere grindpaden, wat ons in staat stelt de traagste starters voorbij te gaan. Ik schat dat we er een 100-tal hebben achtergelaten bij aankomst op de top voordat de echt miserie start. We draaien linksaf en komen op 10km singletrack terecht. Ik laat me verrassen en raak verstrikt in een trager peloton voorgangers. Er ontstaat een kloofje met mijn medevluchters dat ik vandaag niet meer zal dichten. Technische afdalingen en venijnige klimmetjes volgen elkaar in snel tempo op maar ik zit gevangen en moet treintje rijden tegen een gezapig tempo. Hier voorbijsteken is mission impossible. Op de koop toe verlies ik nog eens 4 minuten met een lekke band. Een 40 minuten inwendig gevloek later bereiken we de 2de grotehelling van de dag. Ik zet frustratie om in brute kracht en ga vol aan. Dit gaat beter! Of toch niet? Van zodra het stijgingspercentage omhoog gaat kom ik tot het besef dat ik niet kan schakelen op de grootste tandwielen achteraan (52&42). Dit wil zeggen dat ik de resterende 25km zal moeten uitrijden op m’n veel te zware 34-36 verzet. Stomme fout om de derailleur niet te controleren voor vertrek, mijn benen zullen het geweten hebben. Een uur vol gaan en 2 krampkes later bereik ik het dorp Polop. Alsof het op voorhand geweten was dat ik schakelproblemen zou hebben, eindigt deze etappe met 2km aan een stijgingspercentage van 25%. Omhoog kronkelend terwijl ik de laatste kracht uit mijn volledig opgeblazen benen aanspreek kan een ‘WoutVanAertindeStradeBianche’-scenario nog net vermeden worden. Na een rit van 3 uur (2u doorrijden, 1u treintjesgevoel) kom ik als 6de over de finish. Snel iets eten en 12km op een rustig tempo naar de auto peddelen die nog in Altea staat. Day 2 Zelfde opzet vanmorgen. De start verloopt redelijk chaotisch en door een lastminute stress-piske sta ik midden in het pak, minder ideaal. De eerste 25km bergop zijn gelijk aan gisteren. Als extraklimmen we vandaag een 5km hoger tot 980m alt. Na een halfuurtje komen mijn benen op de ideale temperatuur en peddel ik vrij eenvoudig met de kopgroep omhoog. Gelukkig heb ik de afstelling van m’n versnelling vandaag wel bekeken en kan ik de benen ietwat sparen. Bij het bereiken van de top speelt zich het bekende scenario af. Singletrack, te veel volk, voorgangers, frustratie, afstappen, wandelen, fietsen, opnieuw afstappen, traag, trager, rustig blijven… Ik laat de ambitie op het podium al snel varen en besluit het vooral veilig te houden. Enkele agressieve Spanjaarden denken daar echter anders over en wanen zich in elke afdaling deelnemers aan de stierenrennen in Pamplona. De arme voorgangers worden onder druk gezet en krijgen steevast de woorden “VAMOS VAMOS PASSAR PASSAR!”naar het hoofd gesmeten. Al snel gaat het dan ook fout en vliegt 1 van de mannen aan volle snelheid het decor in. 3 Spanjaarden heffen de fiets, stappen over het slachtoffer en stormen weg in het bos. Van kameraadschap is hier duidelijk geen sprake. Ik stop evenen help de man recht. Todo bien? Bien, gracias. Terug op pad. Met een klein beetje open ruimte voor me kom ik in een goed ritme en haal ik nog een paar tegenstanders in. Enkele prachtige singletracks met magnifieke vergezichten later (ja ik heb mezelf ondanks de hoge hartslag toch af en toe verplicht rond te kijken) kom ik in de buurt van waterpunt 3. Op mijn gps staat 3:01:00. Het is 24 graden. Mijn 2 drinkbussen zijn leeg. Snel van de fiets, op 10 seconden een beker cola achterover en gaan. Het routeprofiel geeft aan dat het van hieruit nog een 12-tal km voornamelijk bergaf gaat richting de streep in Altea. Ik haal nog eens alles uit de kast en trap het overgebleven halfuur mijn maximaal haalbare wattage weg. Nog een man of 10 passeren en voldaan over de finish in 3:24:00. 6de plek again. Kort samengevat; Een prachtige omgeving en een spectaculaire route met heerlijke singletracks onder een leuke winterzon. Hier en daar vrij gevaarlijke passages die iedereen van de fiets dwingen. Een goede organisatie met voldoende voorzieningen aan de waterpunten en finish, maar veel te veel deelnemers (950) wat echt racen bijna onmogelijk maakt bij deelname aan de 2-daagse. Reken eerder op een interval onderneming dan op een langgerekte inspanning. De échte schoonheid van de etappes werd voor een groot deel tenietgedaan door de drukte en de daar bijhorende frustraties. Ik ga graag nog een keer terug om de streek te verkennen, maar op racevlak heb ik al beter gehad. Laatste dag vandaag. Na 6 dagen onafgebroken het volle pond geven voelen mijn benen vandaag zwaar aan. Niets aan te doen, nog 1 keertje mentaal opladen om het klassement veilig te stellen.
De champagne rit brengt ons over 5 steile heuvelflanken richting de eindstreep voor het Queens hotel in Oudtshoorn. De 2 voorbije nachten heb ik kou geleden in m’n tentje ( tijd voor wat extra vet hierna) en vanmorgen is het niet anders. Ik vries bij 8 graden uit men vel en beslis een onderlijfke + extra lange mouwen aan te doen. Een beslissing waarmee ik de rest van de dag heel content zal zijn. Tijdens de neutrale zone die ons wegbrengt uit het centrum gaan fietsen van links naar rechts wegens bibberende handen, verschijnt er kippenvel op menig benengestel en proberen we al wapperend het lichaam warm te krijgen. Een laatste keer vertrekt de grijze jeep in snelheid van op de kop en zetten we vol aan op een stoffige jeeptrack. Met vooral het veiligstellen van het algemeen klassement in mijn hoofd probeer ik de concentratie hoog te houden. Rotsachtig terrein zal tal van sidewallcuts veroorzaken, en dat wil ik zeker vermijden... Op kilometer 30 van de 70 af te leggen breekt het pak. Omwille van een slechte positie kom ik in groep 2 terecht, waar ook mijn directe achtervolger zit. Geen probleem dus, ik hou hem in de gaten! 2 hellingen lijk ik te overleven maar op de 3de verval ik in een dip. In het hoofd spookt volgende :” Volhouden tot Km 50 en als je dan wil lossen zal je plek veilig zijn”. Als donderslag bij heldere hemel lijkt het iets later wat vlotter te draaien wanneer 1 duo een demarrage plaatst op heuvel 4. Ik plak in het wiel van Andreas en de rest lost. Snel achterom kijken maakt duidelijk dat we een groot gat geslagen hebben. Een spreekwoordelijk gat he! We trekken vol door richting waterpunt 2. Het duo in ons gezelschap krijgt op een technisch stuk af te rekenen met kettingproblemen, wij stomen samen door. In de verte zien we pro team NAD rijden met achter hen Shaun Nick Bester( leider in ons klassement). Op vol risico naar beneden smijten in de downhill singletrack en al snel sluiten we aan. Van rustig aan is al lang geen sprake meer :). Ik vraag hem or he had any mechanicals?, waarop er een korte respons komt. “I Wish”. Mmm ok dat zit goed, zijn pijp is misschien ook wel uit na deze week. Op de laatste helling laten we team NAD achter en roteren we met de 3 mannen van het solo podium in volle vaart naar het einde. We spreken af samen naar de laatste strook asfalt te rijden om het daar uit te maken in de sprint. Mij lijkt dat de 2 kerels naast me iets explosiever zijn, dus dit gaat lastig worden. Slim zijn. 3km aan 43 per uur doorbeuken, het laatste parkje in en rechtsaf omhoog op het asfalt. Ik weet dat eens we het hoekje omgaan er nog maar 200 meter te sprinten is. In de verrassing en op de helling kom ik van achteren uit links voorbij. Alles of niks poging. Ietwat ingehouden op kop het bochtje om en zo hard ik nog kan op de trappers. Ik fiets de longen uit m’n lijf en met een wiel voorsprong jump ik over de lijn. Apetrots op mijn eerste overwinning keuvelen we nog wat na over de race. 6 maal zilver, 1 overwinning en overall 2de. Weinig mechanische issues, mooie vergezichten, lekker fietsweertje, slechts 1 valpartij, stevige competitie, zware hellingen, nieuwe mensen leren kennen en helemaal voldaan. Zo sluit ik deze week met alle plezier af :) See ya next time! The only way is up today.
De etappe loopt gedurende de gehele dag omhoog(zie profiel). Een echte meet is er niet getrokken, maar een rode boog doet dienst als finishlijn op de top van Swartberg. Ik heb slecht geslapen en ben best zenuwachtig. De benen zijn niet even sterk meer dan 5 dagen geleden en toch wil ik graag m’n 2de plek in het klassement verdedigen. Nu nog afgeven zou wel jammer zijn... Een vlakke aanloop brengt ons neutraal en in groep tot aan de rand van Oudtshoorn. Nog steeds in grote getale aanwezig zetten we ons allen op de pedalen om heuvel 1 te overwinnen. Ken je dat avondgevoel in de benen wanneer je weer eens een hele dag met je vrouw alle winkels op de Meir hebt moeten bezoeken? Wel, vermenigvuldig dat met 23 en je komt best dicht bij de spanning in mijn kuiten! De zeer steile helling doet me echt pijn. Ik zet door, het is nog veel te vroeg om de rol te lossen. Losse keien maken het lastig een strak tempo aan te houden en melkzuur stapelt zich op. ‘Volhouden Wim’. Een mentaal gevecht speelt zich af vanboven. Een gevecht dat ik vandaag niet zal verliezen! Ondanks het geaccidenteerde parcours blijft onze groep bij elkaar. Ik neem een bus aan op waterpunt 2. Het kost me krachten om opnieuw aan te sluiten. In een snelle afdaling verlies ik de juiste lijn in een bocht en tuimel ik net niet het decor in. Iets later zien we een man van het Canyon team afgevoerd worden op brancard. Vanaf die aanblik besluit de groep, zonder een woord te wisselen, het voorzichtig aan te doen in de volgende afdalingen... 2 uur en 40 minuten later draaien we het asfalt op. Er resten ons nu nog 17km richting de voet van Swartberg. Ik trek even door op een helling en de groep splitst, we rijden met 5 mannen langzaam weg. De rechtstreekse concurrentie kan niet mee dus krijg ik vleugels. 4 stevige kopbeurten later doemt het laatste obstakel van de dag op. 11km stijgen op een onverharde baan. Boven is het -1, maar mijn jas ligt gelukkig klaar. Had mezelf voorgenomen een aanval te plaatsen aan de voet en te zien waar het schip zou stranden, dus zo gezegd zo gedaan. De benen mogen dan iets minder goed zijn dan verwacht, het tempo ligt hoog genoeg om mijn tegenstanders te lossen. Wat volgt is een solotocht richting de top. Op 2km van het einde verschijnen de rode boog en vlaggen in de verte. Mentale boost die zich jammer genoeg niet doorzet naar de benen... Ik wil nog wel hard trappen maar de waarden op mijn powermeter lijken zielig :) Echt helemaal leeg spartel ik na 3u40 de top over. Een 2de plek en 6 minuten extra winst op mijn directe achtervolger. Snel dikke jas aan en de afdaling naar het laatste checkpoint inzetten. Tegen de tijd dat ik aankom ben ik bevroren. Natte schoenen en handschoenen (aantal rivierbeddingen overgestoken vandaag) snel uit en opwarmen aan het haardvuur. Morgen de laatste overgebleven wattages uit de benen persen en kort afzien zodat ik hopelijk de 2de plek zal nemen. Normaal is m’n voorsprong riant genoeg om dit positief af te ronden... Fingers crossed! “Today was a freaking roadrace”
Wegens gevaarlijke weersomstandigheden werd de 100km rit van vandaag ingekort. De Kamanassie bedwingen leek te gevaarlijk dus maken we een ommetje van 90km over golvende wegen. Er schieten slechts 1300 hoogtemeters over vandaag, ni veel... Hier en daar een heuveltje niet zwaar genoeg om een verschil te maken. Op de eerste iets langere klim trekt de kop door en kan ik nipt aan de rekker de top bereiken. We blijven met een 25tal over. Van hieruit gaat het hard, erg hard. 37 per uur is geen uitzondering. Alle waterpunten zijn vandaag overbodig ( Ik wil wel stoppen maar de anderen niet). We besluiten samen te werken en ieder doet zijn beurt op kop. Kilometers vliegen voorbij. 40. 50. 60km In het enige technische stuk van deze etappe gaat de groep op het lint. Net achter me maakt iemand een fout in volle afdaling en 6 mannen smakken tegen de grond. Resultaat = een Belg met gebroken sleutelbeen. Op een van de laatste oplopende stukken zie ik 5 giraffen ons aanstaren vlak naast de baan. Volledig enthousiast roep ik “ hey look, Giraffes!”. Sommigen kijken op, anderen blijven met het hoofd wiegend tussen de schouders verder beuken op de pedalen. Ik geniet met volle teugen van de safari... Terug in de koers doe ik mijn deel van het kopwerk. Ik herken de laatste 10km van m’n vorige deelname en weet da ze me hier niet meer zullen lossen. Oudtshoorn in de verte jut de kudde op. We stormen zij aan zij en tegen 50km/u het dorp binnen. Het komt aan op een bunch sprint vandaag. Ik geef nog eens alles wat ik heb en jump als 2de en met een lekke band over de finish. Stom borduurke! Meer dan 27 km/u gemiddeld op onze dikke banden, een heel andere racestijl in peloton en hevige regen. Dit leek wel een Vlaamse zondag. Morgen de Swartberg overleven en de 2de plek in GC zou binnen moeten zijn. Wish me luck We rollen richting het Z-Afrikaanse Leuven vandaag. De finish en kamp liggen op 800m hoogte in de middle of niks en nergens.
In de neutrale zone is het nerveuzer dan anders. Iedereen weet wat komen gaat. 25km singletrack waar onmogelijk in te halen valt. Een goede positie is onontbeerlijk en ik draai gelukkig als 15de het bos in. Technische venijnige klimmetjes en glibberige smalle afdalingen wisselen elkaar vol plezier af. Op kilometerpunt 15 zit ik nog steeds aan kop van de koers. Top, vandaag is het mijn dag. Het plezier van eerdergenoemde smalle afdalingen komt echter abrupt teneinde wanneer mijn voorwiel tegen 30 per uur uitschuift op een boomwortel en ik in de bushes vlieg. Ik sta recht en voel geen schade aan het lichaam, oef! Bij het opstappen valt op dat m’n elektronische shifter is verschoven en mijn rem het schakelen blokkeert. Er moet de multitool aan te pas komen om alles opnieuw af te stellen. Ok, back on track. De verloren minuut proberen goed te maken. Het waterpunt na 30km laat ik voor wat het is. Met slechts 1 volle bus ben ik een kilootje lichter om de befaamde Montagu Pass te trotseren. Helemaal alleen op de 10km lange klim zet ik de Pace op mijn limiet van ongeveer 300W voor de komende 35minuten. Gestaag nader ik de koplopers, maar ben te laat hen in te halen voor de top. Een korte afdaling op grindweg is de beloning na deze klim. Hierop volgend een 25 kilometers vals plat. Helemaal eenzaam en alleen is het onbegonnen werk hier een strak tempo aan te houden, dus gelukkig zie ik 500 meter achter me een stofwolk opdoemen. Ik pik aan wanneer de grote motoren zich op kop zetten, maar moet ontzettend diep gaan om het wiel te houden. Hier ben ik met mijn gewicht niet in het voordeel... Tal van heuvels en rotsen later doemt onze eindbestemming in de verte op. Een finish op 3u25 na 75km en 2000HM. Het begint saai te worden, maar opnieuw een 2de plek today. De winnaar neemt 5 minuten extra voorsprong. Voor morgen heb ik een ander gameplan om mijn tegenstander te verslaan (lees:laxeerpillen), hopelijk werkt dit wel :) Zwaarste dag van de week!
Veel kilometers en nog meer geklim om tot in George te geraken(114km & 2900 echte hoogtemeters. Tellen is hier niet de sterkste kant zo blijkt) Een rit van ongeveer 5u staat ons te wachten. De neutrale zone is met 10 km iets langer dan normaal. Ik mag vandaag tussen de UCI Elite starten in vak AA, ideaal. Op de eerste helling van de dag geven de koplopers meteen van jetje. Ik zie op mijn powermeter 350-400 watt verschijnen de komende 7 minuten. Weten die mannen dat het nog 100 km is??? Op karakter overleef ik de eerste 2 heuvels/bergen. Een grindweg van enkele kilometers brengt rust in het peloton en maakt het mogelijk op adem te komen. In mijn gezelschap nog een 10 UCI koppels, de ogenschijnlijk onklopbare tegenstander Shaun Nick Bester (z-Afrikaanse fulltime fietser) en 2 solo mannen die het uitvechten voor plek 3 en 4. De volgende helling is weer aan de orde. 6 leiders kiezen het hazenpad. Ik probeer aan te pikken maar diep vanbinnen weet ik dat ik al lang geen antwoord meer in de benen heb. Nr 1 bij de solo mannen kan wel nog een keer mee. Met enige spijt zet ik me in de 2de groep. Vandaag 2,5u volgehouden maar ik zal uiteindelijk toch 18min op hem verliezen. Klasse apart. Mijn andere tegenstanders zijn ondertussen ook losgereden dus ik hoef enkel te volgen om plaats 2 te behouden. 40km, waterpunt 1. De groep stopt niet en ik blijf gedwee in het wiel. Nog snel een bekertje cola meepikken voor de dorst die komen gaat. En de dorst, die komt... De volgende bevoorrading ligt op km 75. De gemaakte inschatting van 3u blijkt ongeveer te kloppen maar oh mijn God wat ben ik blij dat waterpunt te zien! Geen drank meer na een dikke 2 uur, het is vandaag erg stoffig, mijn bek plakt toe en tot overmaat van ramp verlies ik onderweg 3 gellekes uit mijne achterzak waardoor ik veel te weinig energie binnen krijg. Zenuwachtig vullen de 2 dames achter de tafel mijn bussen met ‘Biogen’ en ik grijp in de rapte een reep mee. Totaal futloos drink ik me te pletter in de hoop snel de benen terug te vinden. Ik besef dat dit een grote fout was, hopelijk komt dit nog goed. Misschien helpt de reep wel? Ik open de verpakking en neem een grote hap. Na 37x kauwen spuug ik de walgelijke chocoladereep uit. Dit krijg ik niet binnen! Gelukkig komen we vrij snel aan waterpunt 3 en grijp ik deze keer wel een gelleke. De benen komen er een beetje door en de motor draait opnieuw soepeler. Het besef komt dat mijn achtervolgers waarschijnlijk op meer dan 30 minuten zitten. Het sein om te genieten van de laatste 20 kilometers. Voet van het gaspedaal, de benen ietwat sparen, sightseeing en rustig het laatste bergje op. Afsluiten met een stuk fantastische singletrack tot aan de meet. Kort samengevat; 5u10 minuten in het zadel Geen mechanische issues Hongerklop Having fun 2de plek solo vandaag en in GC 13de plek overall incl UCI Elite 2de poging (na net mijn tekst te zijn verloren)
Gondwana ‘Game Reserve’ Glory We zullen vandaag misschien ook enkele beesten te zien krijgen die niet op een fiets zitten. Op papier een vrij ok etappe van 97km die er in realiteit 101 zullen worden vandaag. Om 5u45 sta ik op na een woelige nacht. Wind, auto’s met luide knalpotten en een oorverdovend alarm om 2u30 deze nacht verstoorden de nachtrust. Snel 4 boterhammen confituur en een potteke yoghurt met granola gaan eten, drinkbussen vullen, fiets ophalen in de technische zone. Daarna battle-outfit van de dag kiezen (Ik ga voor zwart) en de route van vandaag analyseren. Dit zal het vaste ochtendritueel van de week worden. Het besluit staat vast. Doorrijden tot aan het 2de waterpunt om daar drank te nemen. De temperatuur laat het toe iets minder te drinken dus waterpunt 1 zal ik niet gebruiken. 1x tanken moet voldoende zijn. Om 8u rijden we de 6km neutrale zone door Mosselbaai. Nerveus gedoe, opschuiven, plaats behouden... Bij het gemarkeerde punt linksaf. De wagen op kop plaatst zijn demarrage, de vlag wappert en here we go! Tot mijn verbazing rond ik in tegenstelling tot vorig jaar de eerste 2 heuvels in het zog van de profs. Een eerst asfalthelling van 3km maakt meteen enorm wat slachtoffers. We duiken een jeeptrack in. Eindelijk, stof, putten en gras ( Dit is mountainbiking you know;)) So far so good. De eerste 25km gaan hard maar vlot en ik zit nog steeds vooraan in de race. PSSSSJJJT.. damn! Lek! Ik moet pluggen en verlies 45 kostbare seconden. 20 minuten later speel ik het toch klaar opnieuw aansluiting te maken met de kop van de koers. Mentaal zit het goed. Tot km 60 hetzelfde verhaal. Bergop ben ik door mijn gewicht/kracht ratio bij de beteren. Eens op de brede grindwegen is het bikkelen om aan te pikken wanneer de leiders de grote molen bovenhalen. De laatste 30km moet ik hen laten rijden en vorm ik een groep met 2 elite duo’s. Ik voel krampen komen dus moet licht temporiseren en sparen daar waar ik kan. We passeren 3 leeuwen, gelukkig achter draad!20km te gaan nu. Op de laatste helling van de dag ga ik nog een keer voluit en los de 4 mannen om alleen over de streep te komen in 4u18 minuten. 2de plaats, opnieuw op het podium vanavond! 8 minuutjes verloren op de prof voor me, slechts 20 minuten op de algemene leiders. 12de overall. Is er iets pijnlijker dan 4u afzien op een fiets? Yes, de massage achteraf! See ya morgen, Gisteren erg vroeg onder de wol (21u00) zou vandaag een goede keuze blijken... Om 6u vanmorgen ben ik klaarwakker. Zenuwen? Mja een beetje. Honger? Ja zeker !
Ik haast me naar Delfino’s pizzeria (waar er ook ontbijt te krijgen is) en bestel me plichtsbewust een healthy breakfast. Yoghurt-granola en fruit met in de achtergrond de opkomende zon. Het zal een prachtige dag worden. Hop de fiets op voor 2 rustige rondjes verkennen. Hier en daar een tricky rijlijn bestuderen om er straks op volle snelheid maar veilig door te vliegen. Door de vele passages is het zand losgereden en is enige concentratie zeker vereist. De afdaling aan de vuurtoren nog eens memoriseren en ik ben er klaar voor. Om 10u snel de auto afleveren zodat ik hem binnen weekje in Oudtshoorn kan oppikken, rusten, 2 pannenkoeken in mijn graat slaan en de opkomende stressmomentjes onderdrukken. 12:52 is m’n starttijd. Een minuutje achter de sterke Deense copain die ik nog ken van vorig jaar en waarmee ik gisteren ging losrijden. Van 12:15 tot 12:40 warm ik de benen op (ookal is het 34graden) en krijg ik groen licht van de UCI commissaris om aan de start post te vatten. 10 seconds,five,four,three,two,one,go! Op de pedalen, onder de rode startboog rechts afslaan en het kruispunt over. Mijn hartslag spurt al snel richting de 180 slagen wanneer ik de steile asfalthelling aanvat. Uit mijn voorstudie weet ik dat er ongeveer 7 minuten nodig zijn tot aan de top, ffe doorbijten dus. In bocht 4 zie ik mijn voorganger opdoemen, een klein mikpunt is welgekomen. De bareel die het begin van de technische singletrack aangeeft laat ik links liggen. Best pompaf probeer ik de kracht op de pedalen te houden. Bij de eerste rotspartij zoef ik mijn Deense amigo voorbij, hij reed immers lek en zal 10 minuten verliezen. Het vervolg langs de grillige kustlijn verloopt vrij vlot. De flow erin houden,verstand op nul en gaan. Part 2, downhill aan de vuurtoren. Het geluk is aan mijn zijde. Net op het moment dat we aan de afdaling beginnen kan ik nog 2 jongens passeren zodat niemand me zal hinderen wanneer ik op volle snelheid naar beneden donder. Ai, een 3de man loopt naast z’n fiets in de afdaling en ik kan hem maar net ontwijken. Gevolgd door enkele ‘oeh & ahs’ en applaus van de toeschouwers. Het vat is nu vrijwel af, maar we zitten nog maar in de helft. In het volgende deel gaat het iets sneller vooruit. Verschillende gedachten vliegen zelfs tijdens dit afzien door mijn hoofd. “Heb ik niet teveel tijd laten liggen op de singletrack, hou ik dit tempo nog 10min vol, mijn benen doen pijn, waar is mijn mama”. Nadat ik nog 3 voorgangers achterlaat doemt de laatste helling op. Ik haal nog eens alles uit de kast en spurt over de finishlijn in 28 minuten 30 seconden. Een volle 2 minuten sneller dan vorig jaar, topgevoel. Terwijl ik op zen Vanderpoels in het gras neerval,roept de speaker om dat ik de snelste tijd heb van het pak. Er moeten nog maar een 10 resultaten binnenkomen dus dat klinkt goed. 3 bekers chocomelk en een kan koud water in de nek later kom ik weer onder de mensen, best diep gegaan in de hitte vandaag... Gemiddelde hartslag 189, max heartrate 200. Da’s wat ze bedoelen met ‘leave it all out there’, denk ik. Supercontent dat er uiteindelijk maar 1 iemand sneller was dan ik.(Hij was echt wel sterk en fulltime pro, dus no shame...) neem ik vandaag de 2de plek op het podium. Die leiderstrui zal voor morgen zijn, knipoog ;) Overall strand ik op de 11de plek van alle deelnemers. Onbijten in het hotel, spullen in de auto stoempen en op pad deze voormiddag. De 370km van Stellenbosch tot Mosselbaai betekenen 4 uurtjes achter het stuur. Met volle trots kan ik u melden dat linkshandig de schakelpook bedienen tegen aankomst een makkie is geworden. Op de heuvelachtige eenvaksbaan werken honderden arbeiders zich uit de naad om de 42km lange wegenwerken tegen 2058 af te ronden, passeer ik een olifant en zwaaien alle lifters met 5 rand in de hoop opgepikt te worden door een reeds stampvolle pickup. De algemene rijstijl is vergelijkbaar met die van de botsauto's op de Sinksenfoor, maar ik laat me niet opjutten en geraak veilig op de bestemming. Mosselbay, dit stadje klinkt waarschijnlijk als muziek in de oren voor menig liefhebber van Moules Frites. Doe mij toch maar gewoon maar een bord spaghetti ipv die slijmerige weekdieren. Tegen 14:00 check ik in bij het Backpackers Hostel. Op de hoek van Marsh street en vlakbij het tentenkamp van morgen. Gezellig maar niet speciaal. Charmante Australische uitbaters en buiten 3 surferboys weinig gasten zo buiten het seizoen. Mijn kamertje kijkt uit op de tuin. Er is kookgelegenheid, maar na de stevige pasta deze middag schakel ik over op een paar witte pistolets met confituur (tijdens het schrijven van de blog). De zon is van de partij, geflankeerd door een zwoele oceanbreeze. Genoeg blablabla, tijd om te gaan fietsen! Rustig rij ik de ubersteile betonbaan, die zondag deel uitmaakt van de proloog, omhoog. Rechts passeren aan het stadion op de top en daarna een duik naar beneden om op singletrack terecht te komen. Kronkelend fietsen met aan mijn rechterzijde het geluid van de metershoge golven die vol inslaan op de kliffen 100 meter lager, hemels! Hier en daar een foto, technisch stukje verkennen en een uurtje later sta ik aan de voet van de witte vuurtoren op 5 minuutjes van de "Blue Shed". Met een drankje en zicht op de ondergaande zon (tegen half 7 is het hier vrijwel donker) stop ik de rit. Morgen zijn het inschrijvingen, ga ik nog een keertje losfietsen en verbroederen with my fellow bikerboys. |
|