De weergoden hebben onze gebeden wel aanhoord, maar deden er vandaag een extra schepje bovenop. Een droge 32 graden. Drinken tot ik voor 99% uit water besta is de boodschap!
We klimmen van bij de start door Montagu naar een goeie 1000meter hoogte. Zoals de voorgaande ritten geen tijd om te lanterfanten. Attent vooraan postvatten in de neutrale zone om mee te zijn met de kopgroep van zodra de vlag valt. 17km en 1u30 later bereiken we de top en kijken we neer op de Karoo ‘hel’. Het lijkt wel of we opeens op een ander continent staan(lees:rijden). De groene bossen van de kustlijn maken plaats voor stenen, zand, rotsen, woestijn en nog meer stenen. De toppers moet ik net voor waterpunt 1- op 32km- laten gaan. Langer volgehouden dan de vorige dagen, een eerste overwinning! De smile van Yasmine die me staat op te wachten maakt veel goed. Vliegensvlug bidons wisselen en gas geven. 50 meter verder slaan we linksaf. Ik neem de bocht scherp en mijn band komt los van de velg. Te weinig druk om verder te rijden... Ik draai om en spurt terug naar de post. Na 3 minuten krijg ik eindelijk een pomp toegereikt en kan ik de achtervolging inzetten. Het begin van 15 kilometer ontzettend afzien. Ik krijg de kopgroep opnieuw in het vizier. Mijn wattagemeter draait overuren en slaat rood uit. Gelukkig wint de kracht het nipt van mijn moraal en sluit ik opnieuw aan na een waanzinnig half uur koers in de koers. We doorkruisen een rivier. De voorste man gaat kopje onder met zijn fiets, de rest stapt wijselijk af. Het laatste water dat we vandaag zullen zien. Nog 60km verder met natte voeten. Gelukkig is het warm. Hierna volgt ‘the rocky trail’. Een opeenvolging van hellingen en afdalingen met losse puntige stenen. Meermaals moet iemand aan de kant met een leegloper. Mijn banden hebben hun lesje vanmorgen wel geleerd, en blijven netjes liggen. De groep valt uit elkaar en bij waterpunt 4 blijven we nog met 5 over. De 2 dames in de roze leiderstrui en een mannelijk duo uit de top 5. Oudtshoorn laat zich een eerste keer zien in de lager gelegen vallei. Iedereen doet zijn deel van het werk en we stomen de laatste 45 minuten tegen een gemiddelde snelheid van 33km/u op ons doel af. Ondanks de verschoten cartouche van daarstraks ben ik nog ok. Ik neem de kop in de laatste 3km en de rest lost. Alleen over de finish in een tijd van 5u15min. 115km, 2200HM aan een gemiddelde snelheid van 22km/u. De snelste dag tot dusver sluit ik af met een stevige 8ste plek.
2 Comments
Een nieuwe tijdrit op het programma vandaag. 31km singletrack met in het midden een ‘bergje’ van 800m. Lijkt niet lang? Ik kan je vertellen dat ik vandaag harder heb afgezien dan alle voorgaande dagen. 1u30 vechten tegen jezelf, de hellingen, de technische tracks en je tegenstanders. Om de druk te verhogen starten we om de 30 seconden. Je ziet je voorganger in de verte en voelt de achtervolgers in je rug. Het plan vandaag is mijn 2 voorgangers te grijpen voor we op de smalle weggetjes in het bos terechtkomen. Hier heb ik ongeveer 3km de tijd voor. Zo gezegd zo gedaan. Maximaal wattage het eerste kwartier, en kort temporiseren terwijl ik verder kronkel door het bos. Ik maak 4 plekken goed. Ook na het waterpunt (vandaag niet nodig) haal ik nog een paar mannen in die 5 minuten eerder dan ik op pad gingen. De helling van de dag rij ik opnieuw op vol vermogen. Afzien, want de zon en losse stenen kennen geen genade. Bovengekomen zit de leider in mijn wiel. Een of andere wereldkampioen die ik al snel moet laten rijden. Focus op de technische snelle afdaling waarvoor ze ons gisteren gewaarschuwd hebben. Onderweg verlies ik een bidon, maar remmen is geen optie. Met toegeknepen billen passeer ik nog 3 man en vlieg richting George.(Na aankomst zal blijken dat ik, samen met de leider in het klassement, de snelste tijd heb neergezet van alle deelnemers in deze afdaling. Volgende keer toch maar een pak pampers meenemen) Een laatste keer richting de top van George-dorp en plat op het stuur tot de Van Kervel Highschool waar de meet ligt. 1u31 minuten aan een hartslag van 169. 19,3 km/u gemiddeld. Totaal leeg over de finish, maar wel opnieuw een mooi resultaat met een 10de plek. De 2 volgende dagen zien er moordend uit, dus een kleine terugval zou niet vreemd zijn met mijn geringe ervaring. Hoe dan ook is de missie reeds geslaagd, en heb ik de afgelopen dagen enorm genoten van de omgeving & sfeer! See you tomorrow. Toen de organisatie gisteren de route van vandaag voorstelde, werd het vrij stil onder de deelnemers. En terecht. 115km. 2600 hoogtemeters. Een walk in the park over de Montagu mountains richting George zou het alvast niet worden. Het vaste ochtendritueel doorlopen, enkel vandaag wat extra confituur gegeten en zout in de drinkbussen toegevoegd om de krampen geen kans te geven. Ik had me voorgenomen rustig te starten, maar de 399 andere deelnemers bleken een ander raceverloop te ambiëren... Op de eerste steile off-road helling van de dag viel het pak uit elkaar, en kwam ik net na de profs in een groepje met vijf andere renners terecht. Onder hen opnieuw het leidende vrouwenduo en enkele van mijn rechtstreekse tegenstanders. Een snelle opener waarbij ik naar adem hap. Vliegensvlug komen we bij waterpunt 1. Ik smijt mijn lege bussen op de grond, haal een tak uit m’n wiel en neem drinken aan van Yasmine. Sommigen uit de groep rijden meteen door en ik moet 2minuten spurten om hen bij te halen. Oef, gelukt! De teller geeft 40km aan. Is this a joke? Even proberen recupereren in het wiel is de boodschap (voor zover mogelijk in dit landschap). Mijn 2de adem komt net op het juiste moment tevoorschijn en ik neem de groep op sleeptouw richting waterpunt 2. Op de hellingen merk ik dat ik moet inhouden, want de groep breekt. Geen goed plan, ik heb hen nog nodig. Maar het geeft me vleugels. Na waterpunt 2 neemt het leidersduo de kop en nestel ik me even achteraan. Niet omdat ik moe ben, eerder vanwege een noodzakelijke plaspauze.( Er ging +-7 liter sportdrank naar binnen, die moet er ook terug uit) Even wachten op de juiste afdaling, hand op het stuur en acrobatisch proberen nr1 te doen tegen 35km/u is geen aanrader. Ook geen handgel beschikbaar, onhygiënisch I know... Aan waterpunt 3 speelt zich hetzelfde af als bij punt 1, maar ik pik opnieuw aan. 25 kilometer te gaan nu. We komen op een singletrack en ik neem de kop. Een zeer steile technische helling omhoog. Gelijkaardig aan de paadjes in de alomgekende ‘Schorre’, is dit mijn ding. Wanneer ik achterom kijk merk ik dat de anderen van de fiets moeten. Op de top ben ik alleen. De afdaling rij ik zonder remmen om de voorsprong uit te diepen. Ver kan het nu niet meer zijn. De wattagemeter geeft aan dat er nog snee op zit. 6km op de grote molen aan maximaal vermogen zorgt ervoor dat ik alleen over de finish kom. What a day. 5 uur en 30 minuten na vertrek sta ik in George. Gemiddelde hartslag geeft aan dat ik overschot had. Als beloning zien we achteraf dat ik de top 10 binnengeslopen ben met een 9de plek. Yasmine zo fier dat ze me meteen een sportmassage boekt om de dag af te sluiten. Morgen opnieuw een tijdrit, maar eerst eens proberen iets langer te slapen. biep biep. 5u30, time to get up. Vanmorgen de start van etappe 1 ‘Gondwana glory’. 100km, 1850 hoogtemeters, leeuwen en hier en daar verse koeienstront(hierover later meer). Een stevig ontbijt achter de kiezen en mijn fiets ophalen bij den JP. Ik boekte op voorhand technische bijstand dus hoef niet om te kijken naar het onderhoud van de tweewieler deze week. Tussen 7u en 7u30 kan je je plaats innemen onder de startboog. Snel even op het papier kijken. Wim Lemal, startvak A. Mijn goede prestatie van gisteren werpt zijn vruchten nu al af. Ik kan helemaal vooraan post vatten. Een laatste blik van verstandhouding met mijn trouwe supporter en we gaan van start. 8km neutrale zone afhaspelen omringd door een aantal olympische kampioenen, ‘t is eens iets anders. Links opdraaien en de eerste helling van de dag laat zich zien. Uiteraard voeren de leiders meteen de forsing en moet ik hen laten rijden. Niet getreurd, ik kan meteen aanpikken bij de vrouwelijke leiders in de stand(ook olympiërs) en klamp me vast aan hun achterwiel tot de eerste waterpost. Onderweg ontvang ik nog graag een portie verse koeiendrek op mijn bril en kleding. Bedankt voorganger! Km 65: Op de helling net voor de eerste post schiet er een kramp in mijn been, en moet ik de winnaars van de dag laten rijden. Iets te hard van start en te weinig gedronken? Ik blijf alleen achter en trek me opnieuw op gang. In de verte zie ik Yasmine klaar staan met 2 nieuwe bidons. Op het nippertje een foutieve wissel buiten de zone vermeden. UCI regels enzo... Lesje geleerd. Het stuk tussen post 1 en 2 ben ik helemaal alleen. Yasmine zal me later vertellen dat ik door Lion territory reed, misschien maar beter dat het enige dier dat ik zag begint met struis en eindigt op vogel. De tegenwind is ontzettend zwaar. 13 per uur met wind op kop, 45 per uur wind in de rug. Elk pijltje in de juiste richting lijkt een godsgeschenk. Ook aan post 2 staat mijn waterdrager te trappelen. Enkele action pics en een gezwinde drankwissel duwen me richting de laatste 30km. In de verte zie ik het vertrouwde Mosselbaai reeds liggen. Voor ik het goed en wel besef klok ik af op 4u50 minuten vandaag. Goed voor een 13de plek bij de solo mannen. In het algemene klassement schuif ik op naar plek 34. Gemiddelde HR 162, gas gegeven dus. Plichtsbewust de 500ml chocomelk naar binnen geslagen, pastake slurpen en de rest van de middag op zoek naar walvissen(tevergeefs). Afzien op een mooie dag hier in den Afrique, morgen meer van dat! Alhoewel het een nacht vol glamping had moeten zijn, bleek deze toch iets wilder dan verwacht. De woeste ocean breeze had weinig genade met ons tentje en liet urenlang van zich horen en voelen. Was ik nog 2 kilo extra afgevallen, had de wind ons vast en zeker naar het andere eind van de wereld meegevoerd. Na toch een uur of 3 vaste slaap ging ik vanmorgen op zoek naar een ontbijt om de hongerige magen te spijzen. 4 platte pistolets en een appelsapke zouden later voldoende blijken om de heuvels van de dag te overwinnen. Van winderigheid vandaag geen sprake meer (de man in de tent naast ons buiten beschouwing gelaten), maar het was nog steeds erg wisselvallig. De verkenningsrit met de andere Belgen viel hierdoor in het water. Dus een solo temporondje gereden. Nadien met Yasmine de beste mogelijke fotoplekken gaan uitzoeken en een pannekoekske gegeten.( Van Pita hebben ze hier precies nog nooit gehoord ..) Om 12u30 losgereden en enkele spurtjes getrokken om de motor op gang te krijgen. Erg nodig omdat de start onmiddellijk bergop liep. Eventjes aanschuiven aan de startlijn en het was mijn beurt. Best zenuwachtig moet ik eerlijk toegeven. 100 bronstige afgetrainde stieren die staan te hijgen in je nek en slechts een handvol minuten na jou vertrekken, ne mens zou voor minder de kriebels krijgen. Het plan van aanpak vandaag? FULL GAZZ! Met mijn 60 kilo en een hoog gemiddeld wattage bergop in het eerste kwartier, kreeg ik al snel de aansluiting met mijn 2 voorgangers. Steile straten wisselden elkaar af met korte vlakke tussenstukjes. In volle beklimming nog de aanmoedigingen van Yasmine meepakken en lachen naar de camera. Eens de top bereikt volgde het technische deel langs oceaan richting vuurtoren, waar ik de tijd had om even te recupereren. Je kon hier door het smalle pad immers niet sneller dan je kon.. Een strakke afdaling met opnieuw felle aanmoediging gaf me vleugels om het laatste deel van de rit flatout aan te vatten. Een prof passeert me, maar ik merk dat hij me op de volgende helling opnieuw moet laten gaan (beter wa minder bokes choco gegeten denk ik). Nog 3 pedaalslagen en een jump over de finish. Geen man met de hamer vandaag, oef. Een gemiddelde pittige hartslag van 186 en een tijd van 30min50 seconden klonk alvast niet slecht. Er moeten best nog wat stieren de finish bereiken, dus even afwachten. Uiteindelijke verdict : - 11de in de solo categorie (120 deelnemers) -27ste plek overall (270 deelnemers incl profs) - 3 pannenkoeken - 1 struisvogelhamburger - voldaan en content van mijn eerste echte race. Morgen 96km op het programma. Hopelijk kan ik ook de competitie aangaan met de lange afstandsraketten. We’ll see! Na een ochtendkoffie en een paar geroosterde boterhammen met meer mayonaise dan kip, zijn we ons zaterdagmiddag officieel gaan aanmelden.
Licentie aangevraagd check, polsbandjes check, goodies check. Een mooie racebag ontvangen met daarin een softshell, drinkbus, T-shirt en andere kleine rommel. Een bemoedigende eerste kennismaking met de organisatie. Er staan hier ongeveer 300 tentjes op het terrein dus gelukkig vonden we het onze snel dankzij wat hulp van een medewerker. Onze ‘luxe’ upgrade voorziet ons van een iets ruimere tent met 2 bedden, elektriciteit en een tafeltje. Niet den Hilton, but pretty close. Terwijl Yasmine zich nestelde in de chillzone met een boekje, ben ik een eerste keer op verkenning gegaan. Door de stevige windvlagen een enorme opgave. Stukje van de proloog gereden. Mooie kronkelende paadjes langs metersdiepe afgronden richting oceaan. Het is al snel duidelijk dat morgen in de afdalingen enig technisch vernuft aan de orde zal zijn. Tijdens een drankje hebben we de rest van de +- 10 aanwezige Belgen ontmoet, en zijn we samen iets gaan eten. Timecheck. Morgen om 9u30 met de mannen afgesproken het parcours nog een keer te gaan verkennen, kort nog wat losrijden en om 12u59 ga ik van start! Vanmorgen vanuit het hotel in Cape Town koers gezet richting Mosselbaai. 430 kilometer doorheen het glooiende landschap van de Garden Route. Op zich een eenvoudige verplaatsing in onze witte Hyundai Tucson, ware het niet dat iedereen hier van de verkeerde kant is. Stuur rechts, pook links, passagier rechts, ruitenwissers links ... Enfin, 2 geslaagde lunchbreaks en een onweer later toch veilig onze Airbnb voor vanavond bereikt. Kort momentje ingelast om de fiets van zijn reisplunje te verlossen en de nodige onderdelen te monteren, alvorens op verkenning te gaan naar het strand. Met 15 graden en een ferme wind was het vandaag niet meteen zwembroekenweer, dus toch maar een dikke jas aangetrokken. Omwille van vermoeidheidsverschijnselen schoven we vanavond iets vroeger dan normaal de voeten onder tafel bij Delfino’s. Even Italiaans dan een Dr.Oetker pizza van bij de nachtwinkel maar daarom niet minder lekker. Voldaan en vroeg onder de wol, want morgen wacht de inschrijving en verhuis naar ons tentje. Vandaag ook een eerste glimp opgevangen van het rennersdorp waar we vanaf morgen zullen verblijven. De aanblik alleen al bezorgde Yasmine een paar stresskrampkes, dus dat komt hier zeker goed!
Over het nieuwe testament gesproken...
Ze zeggen wel eens dat echte coureurs het heiligschennis vinden om tijdens volle voorbereiding een frituur (lees:Chinees) binnen te stappen. "Een kleintje, berenpoot en Bicky chicken zonder augurken aub" De realiteit is echter minder fatsoenlijk. Van der Poel die steevast op zondag zijn portie bitterballen tot zich neemt, Oliver Naesen niet verlegen om een doordeweekse frituursnack, Dumoulin die zonder schaamte de training stopt voor een kroket uit de muur. Ik durf te beweren dat zelfs onze patroonheilige Eddy Merckx meermaals per week terug te vinden is aan de kerk van Sint-Brixius-Rode, met een boulet in zijn handen. Achterblijven? Ik? Geen sprake van! In een korte afscheidsrit met Pieter rijden we de Rupelse zonsondergang tegemoet, en nadien snel ik naar de lokale friturist voor wat de laatste échte portie aardappel zal zijn in de maand oktober. Het laatste hokje op mijn geimproviseerde adventskalender afvinken en weg zijn we. Vanmorgen mijn officiele starttijd voor zondag ontvangen. Als eerste op het programma, de Proloog. 11,5km met het hol open. Aanzetten in Mosselbaai met een pittige beklimming van 300 hoogtemeters om vervolgens de ketting opnieuw strak te leggen richting finish. Laten we hopen dat de man met de hamer me pas na aankomstlijn te pakken krijgt.
Vertrek om 12:59. Tijd genoeg voor een degelijke opwarming. Expected riding time = 30-40 min Expected heart rate = 875 beats per minute |
|